فندق و بچه ها
فندق همچنان میره و با بچه های واحدهای دیگه بازی میکنه! معمولا یکبار قبل از ظهر میان بیرون و یکبار هم بعدازظهر... اوضاع خوبه و بهش خوش میگذره.
مواردی که باهاش درگیریم یکیش اینه که گاهی سعی میکنه مثل ماهان حرف بزنه...شل شل و کشدار. در حالی که خودش در حالت عادی خیلی قشنگ صحبت میکنه! ماهان چند ماهی از فندق بزرگتره اما ما به فندق گفتیم که چون ماهان هنوز کوچولو هستش اینجوری حرف میزنه و اونم بزرگتر بشه مثل شما صحبت میکنه. (نگفتیم بد حرف میزنه یا موارد شبیه به این که خب یکوقت بهش نگه)، کار دیگه ای که انجام دادیم وقتی (کاملا آگاهانه) شبیه ماهان حرف میزنه، میگیم متوجه نشدم چی گفتی یا جوابش رو ندادیم و خودش بعد از چند بار تلاش ناموفق برای جلب توجه ما میزنه کانال فندق و اونوقت هست که جواب میگیره. به نظرم بهتر شده و کم کم داره یادش میره اونجوری حرف بزنه.
یک مورد دیگه اینه که من گاهی خیلی نگران سلامتیش میشم. ماشاالله خیلی پر جنب و جوشن اونهای دیگه و میترسم مثلا توی پله ها یکوقت فندق بیفته. فندق مشکلی از لحاظ دویدن و حرکت اینا نداره اما خب عجول نیست و کلا آرومه.
یک مساله دیگه هم اینه که درسته میفرستمش بره بازی کنه اما همه گوشم بیرون کار میکنه و هر از گاهی هم ازبالکن وضعیت رو چک میکنم. عملا تمرکزم واسه انجام کارهام زمانی که فندق بیرونه از بین رفته و خیلی وقتها هیچ کاری نمیکنم.
حالا امیدوارم هر دومون به این وضع عادت کنیم.چند تا خاطره که واسه خودم بامزه بوده هم میگم از این ارتباطات بین بچه ها...
*** یک روز فندق رفت توی حیاط...
فوری ماهان چسبید بهش که فندق اومد! فندق مال منه!
پژمان اون دستش رو گرفت که نهههه! فندق مال منه!
چند لحظه ای این ادعای مالکیت ادامه پیدا کرد و در نهایت با هم توافق کردند که فندق مال همه هست! و رفتند پی بازی!
*** یک روز شنیدم که فندق و ماهان با هم صحبت میکنند. فندق بین حرفهاش گفت بابا مهرداد میگه که مثلا فلان کار رو انجام ندیم.
یهو ماهان گفت بابا مهرداد بابای منه!!! (بابای ماهان و فندق هردو یک اسم دارند).
فندق هم گفت:نهههه! بابا مهرداد بابای خودمه!
ماهان گفت: "مگه بابای تو اسمش آقای مهردادیان نیست؟"
*** پژمان (9ساله) با فندق صحبت میکرد. به فندق گفت: بابات کجاست؟
فندق گفت: بابام دانشگاهه!
پژمان گفت: مگه قبلا دانشگاه نرفته؟!
(فکر میکرد دانشجو هست)
فندق گفت: دانشگاه رفته دیگه! ببین پارسش نیست.
پژمان: خب چرا تازه میره دانشگاه؟!
(و هیچکس نبود این دو رو یاری کنه! و خداروشکر که پژمان نمیدونه مامان فندق یک دانشجوی پیره که هیچ امیدی به عاقبتش نیست! راستی یکی امروز روز دانشجو رو بهم تبریک گفته)
*** اومده لپای منو میگیره و میگه گوگوری منگولی!!! میگم گوگوری مگوری...بعد دیدم گاهی اینکار رو میکنه. گفتم اینو از کی یاد گرفتی مامان؟ گفت از پژمان
*** گاهی یهو بی مناسبت میگه: یا اباالفضل!!!
کارگاه قصه گویی
فندق رو ثبت نام کردم کلاس قصه گویی...
من : فندق جان! قراره بری یک کلاسی که اونجا میشینن قصه میگن.
فندق: که بخوابیم؟!!!
پ.ن: از تعداد پاره های من خبری در دست نیست!
گیج
امشب کشف کردم صندلی که برای همراه بیمار هست، تبدیل میشه به تخت!!! واسه همین داماد اون آقای مسن نصف شبی یهو بی سر و صدا تونسته بود تخت پیدا کنه!
البته حتی کشف هم نکردم. مامانم گفتن
اول یکم مقاومت کردم در برابر باز کردنش اما الان باز کردم و راحته واقعا. دیشب پاهام بدجوری درد گرفته بودند!
کلا بعضی وقتا خیلی آدم گیجی هستم! خاطره آخرین گیجیم رو بگم فضای بیمارستان رو کمرنگ کنه.
همین پنجشنبه رفتیم خرازی...من و فندق بودیم اول...فقط یک دکمه میخواستیم واسه شلوار مهرداد. دو تا درب ابتدا و انتهای مغازه رو کامل باز گذاشته بودند که هوا جریان داشته باشه . واسه همین در شیشه ای روی جعبه دکمه ها رو در آخرین قفسه مغازه پوشونده بود.
من یک نایلون دستم بود که شلوار مهرداد داخلش بود. دکمه رو به فروشنده نشون دادم و فروشنده آخرین قفسه رو نشون داد. فندق اول با من اومد و از پشت شیشه در ، دکمه ها رو نگاه کرد، رفت تو مغازه دوری بزنه. چند لحظه بعد من یهو میخواستم در شیشه ای رو ببندم که دیدم فندق با سر رفت توی شیشه ی در!!! طفلک نفهمید جای در عوض شده!!! البته گمونم در آخرین لحظات متوجه شد و شدت برخوردش زیاد نبود!!!
صاحب مغازه ، پسر نوجوونی رو فرستاده بود طرف من واسه کمک. در یکی از جعبه ها رو باز کرد، پنج شش تا نایلون پر از دکمه توش بود. گفت هر کدوم رو خواستین بگید بدم خدمتتون. نمی‌دونم چرا یهو خودم یکی از بسته ها رو برداشتم و گذاشتم روی میز!!! دست بردم دومی رو بردارم که یهو یک عالم دکمه ولو شد روی زمین!!! و من و پسر نوجوونه افتادیم به دکمه جمع کردن!!!
حالا کلا چند تا دکمه میخواستم؟ یکی!!! فروشنده پول نگرفت!!!
از مغازه اومدیم بیرون و چند لحظه بعد دیدم پسر نوجوونه داره دنبالمون میدوه و میگه خانوممممم خانوممممم و اون نایلون که شلوار مهرداد توش بود رو توی هوا تکون میده!!!!
غرور
به مهرداد پیام دادم فندق راحت خوابید؟
میگه آره راحت خوابید. حتی قصه هم نخواست. میگه فکر میکنم همین که توی اتاق خودش نبود و کنار من خوابیده بود خیلی راضی بود!!!
میگم چیزی نگفت؟
مهرداد میگه فقط چند باری گفت مامان غزل تو بیمارستان نخوابه!!! چون بالش نداره!!!!!!
بهش گفتم دایی جون واسه مامان بالش میبره نگران نباش! دیگه چیزی نگفته!
پ.ن: نمی‌دونم اصلا چی بهش گفتن. چون من بدون توضیحی در بیمارستان پیاده شدم و اونها رفتن خونه!
فندق معمولا خودش رو از تک و تا نمیندازه! حس میکنم جمله ی بیمارستان نخوابه چون بالش نیست معادل جمله ی بیمارستان نخوابه و بیاد پیش من هستش!
هپی فندق
یک نفری هست که دیگه هر شب با عشق اینکه صبح بیدار بشه بره توی حیاط با بچه ها بازی کنه میخوابه!
صبح هم همش گوشش رو تیز میکنه ببینه کی صدای بچه ها میاد!
بعد از نهار هم با عشق به اینکه عصر من اجازه بدم بره با بچه ها بازی کنه، به قول خودش میاد و استراحت بعد از ظهر میکنه!
این بنده خدا خوب بلده از وسایلش محافظت کنه، وقتی میخواد بیاد خونه صداش رو می‌شنوم که میگه این موتور رو بده!
یک لحظه اون موتور رو بیار!
لطفا اون موتور رو بده!
من اون موتور رو لازم دارم!
مبین اون موتور رو بیار بالا!
اینقدر میگه تا موتورش رو تحویل بگیره...
داد نمیزنه، عصبانی نمیشه، اثری از پرخاش در کلامش نیست، گریه هم نمیکنه! (و ما از این بابت خوشحالیم)
بهش گفتم اجازه نیست که بری خونه ی بچه ها. شما فقط توی حیاط اجازه داری باهاشون بازی کنی. دیروز مجدد قبل از بیرون رفتنش داشتم تأکید میکردم که گفت نگو اینو! منظورش اینه که می‌دونم و رعایت میکنم و لازم نیست تاکید کنی!!!
دیشب رفت توی حیاط ، حس کردم صدای بازیشون نمیاد. از بالکن چک کردم دیدم نیستن. رفتم توی راهرو ببینم کجا رفتن .اینکه گفت من نمیرم خونه بچه ها!!! بعد دیدم زیر پله های طبقه پایین فرش پهن کردن نشستن خمیر بازی میکنن. واسم توضیح هم داد که سفره پهن کردیم زیر خمیرها. چون نمیشه که خمیرها رو بگذاریم روی فرش!
همچنین شنیدم که مثلا بچه ها رو گاهی اینجوری صدا میزنه: نیکان جان! پژمان جان!
و شنیدم که واسه خودش کلمات بی معنی رو با صدای بلند و آواز مانند میخوند و اسکوتر بازی میکرد.
خوشحاله که هر وقت ماشین بابای یکی میخواد بیاد بره پارکینگ اینها می ایستن یک گوشه و جیغ میزنن!!!
بچه های همسایه قدرت تخریبی بالایی دارند. چند روز پیش یک تفنگ سالم رو مدام می‌بردند و از پنجره طبقه بالا پرت میکردن پایین. خانمی که راهروها و حیاط رو تمیز میکنند اون روز اونجا بودند. بنده خدا میگفتن چرا اینکار رو میکنید؟ می‌شنیدم که میگن یک تکه ش اضافه هست، پرتش میکنیم جدا بشه
فندق ما توی راه پله ها نمی‌رفت و توی حیاط بازی میکرد. اما کار خطرناکی بود...آخرش هم انگار از تفنگ لاشه ای بیش نماند و فندق گفت انداختنش توی garbage truck!!!
روزها قبل از اینکه بره بیرون میگم بیا ضدآفتاب بزن و کلا یکم از کرم زدن خوشش نمیاد. اما به عشق بیرون رفتن با بچه ها میزنه. دیروز دستش رو گذاشته روی پهلوهاش و میگه من اینجام درد میکنه نمیتونم ضد آفتاب بزنم!!!
بدون مقدمه دیشب میگه: « من دروغ میگم»!!! ( کلمه ای که تاکنون استفاده نکرده و البته مسلما معنیش رو هم نمیدونه!)
آثار مدل حرف زدن ماهان رو از خودش نشون میده...خیلی شل شل و کشدار. البته ما میگیم که متوجه نمیشیم چی میگه و میزنه همون کانال فندق!!!
خلاصه که زندگیش انگار قشنگتر شده...حالا یک ذره هم کشدار حرف بزنه مهم نیست