من بچه نمیخوام

اینجا می‌نویسم که یادم نره. که تو ذهنم حک بشه. اصلا نباید وقتی اطرافیان حتی مامانم ( و حتی مخصوصا افراد خیلی نزدیک) به روشهای مختلف، با لحن و جملات و داستانهای مختلف میگن بچه بیار و چرا یک بچه دیگه نمیاری و امثال اینها؛ اصلا و ابدا و به هیچ وجه نباید از موضعم کوتاه بیام. اصلا و ابدا نباید هیچکی بفهمه که من نه تنها بچه دوست دارم که خدا خودش شاهده حتی سه تا و چهار تا هم دوست دارم. اینقدرررررر فندق برامون شیرینه و اینقدرررررر عزیزه که دلم میخواد چند تا دیگه از همین فندق‌ها داشته باشم. همیشه به دوستانم و افرادی که میتونم جلوشون کاملا خودم باشم ( تعدادشون زیاد نیست اما نقشششون پر رنگه)، همیشه به اونها گفتم که حیف دیگه سنم اجازه نمیده وگرنه به جز دومی، سومی هم میاوردم. حتی بارها آرزو میکردم کاش خدا دوقلو (البته که سالم ) بهم میداد. 

پس من می‌خوام بچه اما از اینکه کسی بهم توصیه کنه به شدت بدم میاد. این رو دخالت مستقیم در خصوصی ترین مسأله زندگیم می‌دونم. واقعا در توانم نیست وگرنه جوری جواب میدادم که دیگه هر کی که هست تا همیشه همچین اظهار نظری نکنه. البته که بی ادبی نمیکنم و با شوخی رد میکنم و متأسفانه فقط نسبت به مامانم کمی پرخاشگرم. اونم چون می‌دونم مامانمه و من براش قبل و بعد پرخاشگریم فرقی ندارم.

گاهی دلم میخواد حداقل به مامانم بگم که من خودم هم بچه می‌خوام ...اما می‌دونم این شروع مشکلات جدیده‌. بعضی مامانها کاملا مدیر هستند و میتونن شرایط رو آنالیز کنند و به جا و به موقع راهکار بدن . مامان من که خدا حفظش کنه و سایه ش بالای سرمون باشه، اینجوری نیست. خب من نمیتونم بهش تکیه کنم پس نمیشه چیزی گفت. بقیه هم اگر بگی باشه و من خودم هم می‌خوام و... که دیگه تازه انگار طعمه رو گرفتی و به قلاب افتادی و سر هر حرفی باز میشه.

پس یادم باشه به قیمت اینکه بعدها اگر بچه ای در کار بود، هی بگن دیدی نمی‌خواستی و خدا جور دیگه رقم زد، دیدی ما گفتیم زودتر بیار حالا تو این سن آوردی، به قیمت شنیدن این جملات و حتی بدترش هم که شده، دلم نسوزه و هیچییییییی نگم. بقیه باید فکر کنند که من بچه نمی‌خوام. تمام.